Portret

Daar zit je dan, met je tubes verf die beloven wat ze niet kunnen waarmaken, met je techniek die plotseling voelt als een oude jas die niet meer past.

Het gezicht voor je, vol verhalen die je nooit zult kennen, kijkt je aan met een verwachting die zwaarder weegt dan alle kunsttheorie ter wereld.

Misschien is dat het wel, denk je dan. Misschien is portretteren niet het vastleggen van wat je ziet, maar het overgeven aan wat je niet begrijpt.

In die seconde dat je je penseel neerzet, dat eerste streepje water en pigment het papier raakt, gebeurt er iets wat geen handleiding kan uitleggen. Het water loopt waar het wil lopen. De verf mengt zich met een wil die niet de jouwe is.

En toch, of juist daarom, ontstaat er iets. Niet het gezicht zoals het is, maar zoals het had kunnen zijn. Zoals het misschien altijd al was, ergens onder de huid, achter de ogen, in die plooien rond de mond.

Zo leer je dat de ziel niet iets is wat je vastlegt, maar iets wat zich laat vangen. In de ruimte tussen planning en toeval, tussen wat je wilt en wat het water besluit.